علم و علم آموزي در آموزه هاي اسماعيلي در دوره خلافت فاطميان

The Value and Position of “Knowledge” and “Learning” In Ismaili Teachings during the Fatimid Era

با اعلان خلافت فاطمي در سال 297 در افريقيه، انديشه اسماعيلي براي تحول در عرصه هاي كلامي، فقهي، علمي، سياسي و كشورداري، بستر مناسب و جديدي يافت. بررسي مفاهيم بنيادي آموزه هاي اسماعيلي در دوره اقتدار سياسي فاطميان مي تواند به شناخت عميق تحولات فرهنگي اين سلسله ياري رساند. مفهوم علم و مباني علم آموزي از جمله مفاهيم بنيادين فاطميان است. اسماعيليان ضمن بزرگداشت مقام علم و جايگاه عالمان، فراگيري علوم مختلف را از ضروريات مذهبي مي دانستند. اين مقاله مي كوشد تا با بررسي تاريخي و محتوايي، ارتباط ميان عناصر مختلف مذهب، از امامان تا سازمان دعوت و داعيان اسماعيلي را با مباني علم و علم آموزي نشان دهد. ضمن آن كه تشريح مفهوم و ماهيت علم از منظر اسماعيليه و پيوند ميان علم و شريعت در اين مذهب از ديگر دستاوردهاي اين پژوهش است.

The proclamation of the Fatimid Caliphate in Africa, 297 AH, provided a good ground for Ismaili thoughts to develop in theological, jurisprudential, scientific and political domains. A deep study on Ismaili teachings would contribute to the perception of cultural developments in the Fatimid Administration era. Among those teachings, the value and position of “Knowledge”, “the scholars” and “Learning different Sciences”, are the fundamental prerequisite parts of Ismaili belief. This study seeks to find the relation between Ismaili’s religious elements, such as Imams, Invitation Organization ( Da’wa) and Da’is (ones who call for Ismaili thought), with the principles of “Knowledge” and “Learning”. The study also elaborates the concept and nature of “Knowledge” from the Ismaili point of view as well as the relation between “Knowledge” and “Shari’a” according to the Ismaili teachings