از شهرنشيني تا شهروندي

شهر واژه اي است كه شيوه زندگي خاصي را به ذهن متبادر مي سازد و هرچند سابقه شكل گيري شهرها به زمان هاي بسيار قديم بازمي گردد؛ اما تغيير نوع روابط دولت ها و ملت ها با يكديگر، زندگي شهري را وارد مرحله تازه اي كرد؛ به گونه اي كه امروزه يكي از ملزومات براي گام نهادن در مسير شكل گيري جامعه اي دموكراتيك، وجود جامعه مدني پويا و كارآمد است. در ايران، رشد فيزيكي شهرها پس از اصلاحات ارضي، سرعت بالايي گرفت و جمعيت زيادي از روستاها به سمت شهرها روانه شد. اين حركت به دنبال خود مشكلاتي را ايجاد كرد؛ زيرا روستاييان كه وارد شهرها شده بودند، از شهروندي چيزي نمي دانستند و بيش از آنكه شهروند باشند، شهرنشين بودند. پس از انقلاب، رشد جمعيت باعث شد تا تركيب جمعيتي ايران دگرگون وتعداد جمعيت نيز در شهرهاي ايران بيش از دو برابر شود؛ به گونه اي كه هم اكنون از هر 3 نفر، 2 نفر در شهرها زندگي مي كنند. اين رشد سريع شهرنشيني و افزايش روزافزون جمعيت، اهميت مديريت شهري در پيشگيري از سردرگمي هاي مختلف، اجراي برنامه ها و گام برداشتن در مسير توسعه پايدار را خاطرنشان مي كند.