جايگاه عقل در روش شناسي كلامي علامه مجلسي

علامه مجلسي علاوه بر محدث بودن، از متكلمان عقلگراي شيعه در دورۀ صفويه نيز به حساب مي آيد. او براي استنباط آموزه هاي كلامي از هر دو روش استفاده « نقلي » و « عقلي » مي كند. مقالۀ حاضر مي كوشد جايگاه عقل و روش عقليِ علامه مجلسي را مورد تحليل و بررسي قرار دهد. به بيان ديگر، بررسي روش عقليِ علامه در مواجهه با مباحث كلامي، هدفِ اصلي اين نوشتار است. او علاوه بر نقش ابزاري عقل، آن را به عنوان يكي از منابع معتبر در تحصيل معارف ديني نيز ميپذيرد. علامه بسياري از قواعد كلامي مانند: حُسن و قبح عقلي، قاعدۀ وجوب اصلح و قاعدۀ لطف را قبول دارد و بدانها استدلال ميكند؛ اما در عين حال، در مواضعي از آثارش، محدوديت هايي را براي عقل قائل شده است. بر اساس يافتۀ اين پژوهش، مجلسي را بايد متكلمي عقلگرا دانست.