اقليم كردستان و ج. ا. ايران؛ ميان تنازع هژموني و سلطه

روابط واحدهاي سياسي بر دامنه‌اي از محور هژموني- سلطه قرار دارد. در مقايسه با سلطه، هژموني با احتمال بيشتري بر اعتماد نسبي طرفين و قدرت نرم استوار است، لذا از سلطه متفاوت است. تجربه نشان داده است واحدهاي سياسي و كشورهايي كه روابط شان را براساس معيارهاي هژمونيك مبني بر رضايت نسبي طرفين بنيان نهاده‌اند، موفق‌تر عمل كرده‌اند و هزينه‌هاي چندبعدي و جبران‌ناپذير در روابط سياسي‌شان را با نسبت قابل‌توجهي كاهش داده‌اند. به نظر مي‌رسد، در اين ميان با بررسي معيارهاي گوناگون و سير تاريخي روابط ج. ا. ايران با اقليم كردستان همواره بر بعدي غيرهژمونيك و متمايل به سلطه استوار بوده است. گستره سياست، بويژه تحولات منطقه‌اي در دو دهه اخير تغييرات زيادي داشته است. درك نامناسب اين تغييرات شرايط را بحراني‌تر و ناكارآمد خواهد كرد. تحولات اقليم كردستان قبل از هر چيز زاييده واقعيت‌هاي منطقه و ماهيت چندبعدي آن است. در حاليكه، برخورد با اين واقعيت در روابط ايران همواره با فراز و نشيب‌هايي همراه بوده است و در مجموع بر دامنه غيرهژمونيك روابط اين دو بيشتر دامن زده است. بررسي چگونگي سير تاريخي اين وضعيت و چشم‌انداز احتمالي از اين روابط در متن حاضر به بررسي گذاشته شده است با اين هدف كه به زواياي مختلف آن پرتو بيشتري بيافكند. بنابراين پژوهش حاضر در پي روشن كردن ماهيت هژموني- سلطه روابط موجود از زواياي مختلف است.