بررسي رابطه‏ توسعه ‏يافتگي و پتانسيل‏هاي جغرافيايي در استان‏هاي ايران

هدف اين مقاله‏، تعيين سطوح توسعه مناطق مختلف ايران در سال 1390 و بررسي و تحليل آن در رابطه با پتانسيل‏هاي جغرافيايي در استان‏هاي كشور با استفاده از شاخص‏هايي در بخش‏هاي بهداشتي و درماني، فرهنگي و آموزشي، اقتصادي، زيربنايي و مسكن است. يافته‏هاي اين پژوهش نشان مي‏دهد بين پتانسيل‏هاي جغرافيايي و توسعه‏يافتگي استان‏هاي ايران رابطه‏‏اي نامتناسب وجود دارد. براي نمونه، استان‏هايي مانند يزد، سمنان و كرمان كه از پتانسيل‏هاي پاييني برخوردارند، به ترتيب با ضريب Cli 1/6، 5/1 و 48/1 از توسعه‏يافتگي بالايي برخوردار هستند و در رتبه‏هاي 2، 3 و 4 قرار دارند. بنابراين، مي‏توان نتيجه گرفت كه در ايران توان‏ها و پتانسيل‏هاي جغرافيايي به‏دليل بهره‏‏برداري نادرست، نقش چنداني در توسعه‏ نواحي نداشته و همبستگي بين اين پتانسيل‏ها و سطوح توسعه‏يافتگي نواحي بسيار ضعيف است.