پيش بيني شادماني زناشويي بر اساس شفقت به خود و شكفتگي در زنان متأهل

Predicting Marital Happiness Based on self-compassion and Flourishing in Married women

در اين پژوهش نقش شفقت به خود و شكفتگي به‌عنوان پيش‌بين‌هاي شادماني زناشويي مورد بررسي قرار گرفت. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل زنان متأهل شهر اصفهان در سال 1395 بودند. بدين منظور تعداد 140 زن متأهل شهر اصفهان به شيوه در دسترس انتخاب و پرسشنامه شادماني زناشويي (تگريان،1387)، شفقت به خود (نف،2003) و شكفتگي (دينره، 2009) را پاسخ دادند. به‌منظور تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از رگرسيون چند متغيره استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه شكفتگي و شفقت به خود پيش‌بيني كننده شادماني زناشويي بودند (p<0/01) ولي از بين شش خرده‌مقياس شفقت به خود (مهرباني با خود، ذهن‌آگاهي، انزوا، اشتراكات انساني، قضاوت در مورد خود و همانندسازي افراطي) يگانه متغير ذهن‌ آگاهي پيش‌بين شادماني زناشويي بود (p<0/02). درنتيجه مي‌توان مطرح نمود كه شادماني زناشويي زنان متأهل بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي چون شفقت به خود و شكفتگي قابل تبيين است.

In this study the role of self-compassion and flourishing as predictors for marital happiness was investigated. For this purpose, 140 married women Isfahan city were selected by available sampling method and and Marital Happiness Scale (Tgryan, 1387), Self-Compassion (Neff, 2003) and Flourishing (Diener, 2009) responded. Data was analyzed by using multiple regression analysis Results showed that flourishing and self- compassion were capable of predicting the Marital happiness but among the six subscales of self-compassion (self- kindness, self–judgment, common humanity, mindfulness, isolation and over-identification) only variable mindfulness predicted marital happiness. As a result can marital happiness married women based on personality traits (self- compassion and flourishing) they explained (p <0.001).