آموزش عالي پايدار و پايداري محيط زيست

آموزش عالي در عصر توسعه پايدار، نقش مهمي برعهده داشته و يكي از مهم ترين نهادهاي اجتماعي براي ايجاد بسترهاي مناسب براي تعهد و نيز عملي ساختن مفهوم توسعه پايدار و مقابله با مخاطرات زيست محيطي محسوب مي شود. هدف از اين مقاله، توجه به آموزش عالي به عنوان ابزاري نوين در توسعه پايدار به ويژه از طريق آموزش، پژوهش، زيرساخت ها و خدمات عمومي است. در اين مقاله سعي شده است مدل آموزش عالي پايدار با تاكيد بر پايداري محيط زيستي در آن به صورت سيستمي تعريف شود. از نظر روش شناسي نيز براي پاسخ به سوالات اساسي تحقيق از روش مطالعه اسنادي استفاده شده است. مهم ترين نتايج اين بررسي عبارت بودند از الف) بهبود شبكه ها، همكاري ها و مشاركت هاي علمي، بازنگري برنامه هاي درسي و دوره هاي آموزشي موجود، بازنگري شيوه هاي تدريس و رويكردهاي آموزش محيط زيست؛ ب)تدوين برنامه هاي ميان رشته اي و فرارشته اي در بستر توسعه آموزش عالي پايدار؛ د) اتخاذ رويكرد سبز در عمليات روزمره يك دانشگاه پايدار و ممانعت از تاثير منفي بر جوامع انساني يا اكوسيستم ها و ج) ارائه خدمات به جوامع محلي، ملي و بين المللي براي تضمين آينده اي سالم از نظر محيط زيستي، اجتماعي و اقتصادي.