تاثيرات فرهنگي گردشگري در مناطق روستايي از ديد جامعه محلي (مطالعه موردي: روستاي ابيانه)

امروزه صنعت گردشگري يكي از بزرگ ترين منابع درآمديِ بسياري از كشورها به حساب مي آيد. اما گردشگري از نظر ماهوي قبل از آنكه به عنوان يك پديده اقتصادي مطرح باشد، يك امر فرهنگي است و فرهنگ به عنوان جاذبه اصلي گردشگري محسوب مي شود. با توجه به آسيب پذيري و شكنندگي خاص ميراث فرهنگي، توسعه گردشگري در مواردي مي تواند موجب صدمه ديدن الگوهاي فرهنگي بومي گردد. اين امر در رابطه با گردشگري روستايي، كه از جمله گزينه هاي مطرح و مهم براي كمك به توسعه اجتماعي و اقتصادي جوامع روستايي است، از حساسيت و اهميت بيشتري برخوردار است. روستاي ابيانه، به اعتبار پيشينه و آثارِ اصيل فرهنگي و تاريخي آن، از جمله شاخص ترين روستاهاي گردشگري ايران در حوزه گردشگري فرهنگي به حساب مي آيد. با توجه به سابقه و شدت رونق گردشگري در اين روستا، پژوهش حاضر با بهره گيري از فنون پيمايشي، به ارزيابي تاثيرات فرهنگيِ اين پديده از ديدگاه جامعه محلي پرداخته است. نتايج حاصل از تحليل داده ها بر اساس ديدگاه طيفيِ تداوم / گسستِ فرهنگي، بيانگر تاثيرگذاري فرهنگيِ معني دار گسترش گردشگري، در همه حوزه هايِ آداب و رسوم محلي، روابط و انسجام اجتماعي، مبادلات فرهنگي، كالايي شدن فرهنگ محلي، توجه به ميراث فرهنگي، آگاهي هاي عمومي، ناهنجاري هاي فرهنگي، نمودهاي رفتاري و تغييرات يا واگشت هاي فرهنگي، در سطح روستا از ديدگاه ساكنين محلي است. گذشته از تفاوت هاي جزئي و انگشت شمار، ارزيابي جامعه محلي حاكي از تضعيف همه موارد فوق و به عبارتي بروز اين تغييرات در محدوده گسست فرهنگي، البته با شدت هاي ملايم، بوده است.