آموزه هاي حقوق دانان بين المللي برجسته

Teachings of the Prominent International Lawyers

اگرچه منزلت سنتي آموزه‌هاي (دكترين) مؤلفان رساله‌هاي حقوقي بين‌المللي آن‌چنان‌كه در سده‌هاي نخستين پس از زايش حقوق بين‌الملل از آن برخوردار بودند، در اثر تغيير نگرش‌ها، از منبع اصلي به منبع فرعي احراز قواعد، تنزل يافت و به‌ظاهر رويۀ قضايي محاكم بين‌المللي در نيمۀ اول قرن بيستم اعتناي چنداني به آن‌ها نمي‌كرد، ولي با پيدايش محاكم بين‌المللي جديد در دهه‌هاي اخير، رويكرد رويۀ قضاييِ بيشتر محاكم تغيير چشمگيري يافت؛ چنانكه بسياري از آن‌ها از استناد آشكار به ديدگاه‌هاي نويسندگان برجستۀ حقوق بين‌الملل براي تشخيص قاعده از غيرقاعده ابايي ندارند. در ضمن بي‌ميلي دسته‌اي از محاكم مانند ديوان بين‌المللي دادگستري نسبت به توسل به آثار حقوق‌دانان در ظاهر امر است و آراي آنها ريشه‌اي نامرئي در انديشه‌هاي حقوق‌دانان دارد. ديگر كاركرد ويژۀ آموزه‌هاي علماي برجسته، دميدن روح نوآوري و عنصر ترقي به پيكرۀ حقوق بين‌الملل و در مواردي ايجاد قاعده‌ هاست.

Due to the change in attitudes, the traditional position the teachings (doctrines) of international jurists occupied in the early centuries following the birth of modern international law descended from primary source to secondary one, and seemingly, in the first half of the 21st century, the jurisprudence of international courts paid little attention to them. But with the emergence of international courts over the recent decades, their case law saw a major change and nowadays many courts, while differentiating de lege lata from de lege ferenda, are no longer cautious about citing the scholarly works of the prominent jurists. Besides, the fact that there is rare, explicit reference to the legal works by some courts, especially the ICJ, does not mean they do not resort to the legal writings, and their judgments and awards are strongly based on them. The other function of the noted publicists' doctrines is to bring the spirit of development and in some cases, formative influence into the international legal system.