اثربخشي زوج درماني تلفيقي به شيوه شناختي - رفتاري و ساختاري بر كيفيت زندگي و ابعاد آن در زوج هاي متقاضي طلاق

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي زوج درماني تلفيقي به شيوه شناختي - رفتاري و ساختاري بر كيفيت زندگي زوج هاي متقاضي طلاق انجام گرفت. روش: طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل نابرابر بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را تمامي زوج هاي متعارض مراجعه كننده به مركز مشاوره خانواده بهزيستي مستقر در دادگستري شهرستان سنندج در سال 1391 تشكيل مي دادند. از بين اين زوجين، 32 نفر به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب و بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 16 نفر) گمارش شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت بود. زوجين گروه آزمايش به مدت 10 جلسه تحت درمان تلفيقي زوج درماني شناختي - رفتاري و ساختاري قرار گرفتند. براي تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه زوج درماني تلفيقي توانسته است كيفيت زندگي و ابعاد آن را در زوجين گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل افزايش دهد ( 0/05>P ، .3/554=F) نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نقش و تاثير زوج درماني تلفيقي شناختي - رفتاري و ساختاري را در بهبود كيفيت زندگي زوج هاي متقاضي طلاق مورد تاييد قرار مي دهد