تعيين نقش ميانجي گري خودكارآمدي عمومي در رابطه تمايزيافتگي خود و هويت اجتماعي دانشجويان

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي خودكارآمدي عمومي در رابطه بين تمايزيافتگي خود و هويت اجتماعي در دانشجويان انجام شد. روش: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل پژوهش كليه دانشجويان دانشگاه هاي شهيد بهشتي و علامه طباطبايي بود، كه از اين بين تعداد 120 نفر به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي تمايزيافتگي (DST)، خودكارآمدي عمومي (17-GSE) و هويت اجتماعي استفاده شد. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد خودكارآمدي عمومي، هويت اجتماعي و تمايزيافتگي همبستگي دوگانه معني داري با يكديگر داشتند (0/05>p). همچنين بررسي شاخص هاي برازش مدل و ضرايب مسير نشان داد كه تمايزيافتگي علاوه بر اينكه بر هويت اجتماعي تأثير مستقيمي دارد، از طريق اثرگذاري بر خودكارآمدي عمومي نيز مي تواند به طور غيرمستقيم بر هويت اجتماعي تأثير بگذارد. نتيجه گيري: بر اساس اين يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه خودكارآمدي عمومي نقش ميانجي گري در رابطه تمايزيافتگي خود و هويت اجتماعي دانشجويان دارد