اثر بخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) در افزايش پذيرش و رشد پس از آسيب در دانشجويان دختر داراي تجربه ي شكست عاطفي

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) در افزايش پذيرش و رشد پس از شكست در دانشجويان دختر داراي تجربه آسيب عاطفي دانشگاه هاي شهر اهواز انجام شد. روش: در اين پژوهش از طرح آزمايشي تك موردي از نوع خط پايه ي چندگانه ناهمزمان استفاده شد جامعه ي آماري اين پژوهش شامل دانشجويان دختر داراي تجربه ي شكست عاطفي دانشگاه هاي شهر اهواز بود كه دست كم 3 ماه تا 1 سال از شكست عاطفي شان گذشته بود. نمونه هاي پژوهش به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. نمونه شامل سه دانشجوي دختر داراي تجربه شكست عاطفي بود كه در پرسشنامه نشانگان ضربه عشق (LTI) نمره بالاتر از 20 كسب كردند. در مان شامل ده جلسه بود كه آزمودني ها قبل از درمان، ميانه ي درمان، پايان درمان و يك ماه پس از پايان درمان به پرسشنامه پذيرش و اقدام باند و همكاران، 2011) و پرسشنامه ي رشد و تكامل پس آسيبي (تدسچي و كال هون، 1999) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسيم ديداري، درصد بهبودي و شاخص تغيير پايا (RCI) تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر افزايش پذيرش و رشد پس از شكست دانشجويان داراي تجربه شكست عاطفي مؤثر مي باشد. نتيجه گيري: بر اساس اين يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در افزايش پذيرش و ارشد پس از اسيب تأثير معناداري دارد. |