دلبستگي مكاني و ادراك كيفيت محيطي بر ميزان حس رضايت در محله سنتي(نمونه موردي: محله حاجي همدان)

شهر‌ها و درابعاد كوچكتر محله‌ها براي ادامه حيات خويش نيازمند سكونت مي‌باشند، اين در حالي است كه ادامه سكونت بدون داشتن حس رضايت معنا و مفهومي آنچناني كه مورد نظر باشد، ايجاد نمي كند. بنابراين از همان ابتداي بوجود آمدن يكجانشيني، ساكنان به دنبال برآوردن نيازهاي خويش در داخل سكونتگاه بوده اند، كه البته قابل ذكر است كه با گذشت زمان ابعاد جديدي از اين نيازها شكل گرفته است، كه بدون برآورد ساختن آنها نمي توان حس رضايت را ايجاد كرد. بنابراين تلاش‌هاي گسترده اي براي شناسايي ابعاد مختلف اين نيازها توسط محققان و انديشمندان مختلف صورت گرفته است، اين درحالي است كه در ابتدا محققان و انديشمندان براي ايجاد حس رضايت تنها به عامل كيفيت محيطي توجه مي‌كردند كه با گذشت زمان و طي تجربيات جديدتر به عاملي ديگر يعني دلبستگي مكاني به عنوان عامل دوم ايجاد حس رضايت انتخاب گرديد. بنابراين با انتخاب يك محله سنتي و سپس با مطالعات ميداني و مصاحبه حضوري و با توزيع 253 پرسشنامه در داخل اين محله به بررسي حس رضايت با توجه به دو عامل كه بيان شد، پرداختيم و با وارد كردن اطلاعات برگرفته از پرسشنامه در داخل نرم افزار آموس مدل نهايي را تبين كرديم، كه بعد از بررسي‌هاي انجام شد به نتيجه رسيديم كه عاملي كه در اين محله سبب ايجاد حس رضايت شده ابتدا وجود دلبستگي مكاني و بعد از آن كيفيت محيطي است كه مي‌توان بيان كرد كه، وجود دلبستگي مكاني يك عامل مهم همانند كيفيت محيطي در ايجاد حس رضايت است