نقش تشخيصي نقص در تنظيم هيجاني، ذهن آگاهي و خوددوست داري در زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير و زنان عادي

اختلال اضطراب فراگير، يكي از اختلالات شايع روان پزشكي مي باشد. در سال هاي اخير الگوهاي زيادي در تبيين سبب شناسي اين اختلال پيشنهاد شده كه هر كدام از آن ها در قالب متغيرهاي خود به تبيين اين اختلال پرداخته اند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي نقش تشخيصي نقص در تنظيم هيجاني، ذهن آگاهي و خوددوست داري در زنان مبتلا به اين اختلال و افراد عادي بود. بدين منظور 30 نفر (15 زن مبتلا به GAD و 15 زن سالم به صورت در دسترس انتخاب و مقياس 7 سوالي اختلال اضطراب فراگير (7-GAD)، پرسشنامه تنظيم هيجاني شناختي (CERQ)، مقياس آگاهي از توجه ذهن آگاهانه (MAAS) و مقياس خوددوست داري (SCS) را تكميل نمودند. نتايج نشان داد كه ميانگين سرزنش خود و فاجعه آميز پنداري، جداسازي، و بيش ارزشيابي در زنان داراي اضطراب فراگير بيشتر از زنان عادي است و ميانگين پذيرش، مثبت نگري، شفقت همگاني و ذهن آگاهي و مهرباني با خود در زنان عادي بالاتر از زنان داراي اضطراب فراگير است. نتايج تحليل تشخيصي نشان داد كه سه متغير نقص در تنظيم هيجاني ذهن آگاهي و خوددوست داري مي تواند به عنوان متغيرهاي تشخيصي براي ابتلا به اختلال اضطراب فراگير عمل نمايند. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه سه متغير فوق مي توانند به درستي دو گروه بيمار و سالم را از يكديگر متمايز كننده