سازوكار حل و فصل اختلاف ناشي از برجام و تعيين تكليف تحريم‌هاي هسته‌اي ايران در برجام و قطعنامه 2231 شوراي امنيت سازمان ملل متحد

مذاكرات ميان دولت‌هاي گروه 1+5 و ايران و اتحاديه اروپا در خصوص برنامه هسته‌اي ايران، سرانجام در 14 جولاي 2015 به نتيجه رسيد و آن‌ها بر روي سندي با نام برنامه جامع اقدام مشترك (برجام) به توافق رسيدند. طبق اين سند كه ضمن قطعنامه 2231 شوراي امنيت سازمان ملل متحد نيز مورد تأييد قرار گرفته است، تعهداتي در مورد محدود كردن فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران و لغو تحريم‌ها عليه ايران و يك سازوكار چند لايه حل و فصل اختلاف ناشي از اين تعهدات پيش­بيني شده است. كميسيون مشترك، اقدام در سطح وزرا و هيئت مشورتي (به طور هم‌زمان) و شوراي امنيت سازمان ملل، لايه‌هاي اين سازوكار را تشكيل مي‌دهند. اگر اين سازوكار نتواند در مهلت زماني حداقل 65 روزه رضايت مدعي نقض قابل توجه برجام را جلب نمايد، قطعنامه‌هاي تحريمي سابق شوراي امنيت در خصوص مسئله ايران مجدداً باز خواهند گشت. درواقع، با اين وجود كه هم در برجام و هم در قطعنامه 2231 تصريح شده است كه مفاد تمامي قطعنامه‌هاي تحريمي سابق لغو مي‌گردد، اين قطعنامه‌ها علي‌رغم عدم اعمال تا 10 سال پس از پذيرش برجام، امكان بازگشت‌پذيري را خواهند داشت.