مسئوليت بين المللي دولت هاي تأمين كنندۀ مالي تروريسم

International Responsibility of the States Providing Finance to Terrorism

تأمين مالي تروريسم به معناي فراهم‌آوردن انواع منابع مالي و لجستيكي، همچنين هرگونه تسهيلات دائمي و موقتي براي تروريست‌ها به‌منزلۀ يكي از مصاديق بارز حمايت دولت‌ها از تروريسم است. با وجود قواعد و مقررات گوناگون در ممنوعيت تأمين مالي تروريسم، اين پديده نه‌تنها كنترل و كاهش نيافته، بلكه رفته‌رفته پيچيده‌تر و بر ميزان آن افزوده شده است و علت آن، جريان‌داشتن شريان‌هاي پولي اين گروه‌هاست. ظهور گروه‌هاي تروريستي جديد در مناطق مختلف جهان به‌ويژه خاورميانه گواه بر اين ادعاست. ناكارآمدي قواعد و مقررات موجود در منع دولت‌ها از حمايت مالي تروريسم مي‌تواند ناشي از منتسب‌نشدن اعمال تروريست‌ها به دولت‌هاي حامي آن‌ها باشد. اين فرضيه مبتني بر اين واقعيت است كه در طرح پيش‌نويس مواد كميسيون حقوق بين‌الملل 2001، حمايت مالي در آستانه‌اي نيست كه بتواند معيار انتساب را محقق كند. در مقالۀ پيش‌رو سعي داريم چگونگي مسئوليت دولت‌هاي تأمين‌كنندۀ مالي تروريسم براساس قواعد موجود و درنهايت ارائۀ پيشنهادهايي به‌منظور بهبود آن‌ها را بررسي كنيم.

Financing terrorism, defined as securing any form of financial or logistical resources as well as providing permanent and temporary loans for terrorists, can be regarded as one of the clear examples of state sponsored terrorism. In spite of various existing rules and regulations in prohibition of such financing practices, not only this phenomenon has not been restrained or reduced but due to the current monetary transactions at terrorist groups’ disposal, it has gradually became a greater, more complex issue. The global appearance of new terrorist groups, especially in Middle East, serves as an evidence to this claim. As the International Law Commission’s Draft Articles on Responsibility of States1002 lacks the recognition of financial support as an adequate measure demonstrates, the impracticality of the prevalent rules and regulations to cease such practices can be traced to the inability to attribute acts of terrorism to sponsor states. This article attempts to study the responsibility of sponsor states in light of the mentioned rules and ultimately suggests means of improvement.