مباني و دلالت پژوهي هاي فطري و فقهي حقوقي در حرمت سلاح هاي كشتارجمعي

The Fundamentals and Inherent Implications of Prohibition of Weapons of Mass Destruction in Jurisprudential and Legal research

در مقالۀ پيش‌روي تلاش شد تا اثبات شود كه توليد، تكثير، انباشت و به‌كارگيري سلاح‌هاي كشتارجمعي به دليل آنچه از احكام ناشي از همجواري «فطرت» و «فقه» در تأمين كرامت انسان به دست مي‌دهد، حاوي حرمت است. گو اينكه «حق حيات» يعني مهم‌ترين «حق انسان» منبعث از «حق الهي» است؛ حقي كه به موجب احكام شرع، عقل و نقل نمي‌توان آن را نابود كرد. جنگ و دفاع در برخي مواقع و مقاطع گريز‌ناپذير است، اما با تعمق در ادلۀ تفصيلي ابتنايافته بر شرع، عقل و نقل، روح كلي و مشترك انسان‌ها صرف‌نظر از نژاد و مذهب و ... كه جملگي بر يك فطرت، مفطور يافته‌اند، توليد سلاح كشتارجمعي و حملات اتمي و شيميايي روزگار ما به‌خصوص رخداد اتمي هيروشيما و ناكازاكي را جزوي از جنايات نابخشودني در «حق انسان» و «محيط‌زيست» ارزيابي مي‌كند؛ اقدامي كه اساساً در انديشۀ سياسي، حقوقي و اخلاقي اسلام ممنوع و حرمتش تا زمرۀ مستقلات عقليه و حكم اوليه تداوم يافته است و به نظر مي‌رسد تغيير و تبديلي در آن راه نيابد.

As Sharia, Narratives and human intellect provide, the right to life, as the most important of all human rights, cannot be denied or annihilated. Although under certain circumstances and in certain periods, war and defense appear inevitable, detailed evidence found in sharia and narratives as well as human intellect and the common soul of humanity, regardless of race, religion, etc.…, regard weapons of mass destruction and instances such as Hiroshima and Nagasaki as unforgivable violations of human and environmental rights. Such acts are forbidden in political, legal and moral teachings of Islam. This article seeks to prove the prohibition of production, multiplication, accumulation and use of weapons of mass destruction with a focus on existing rules based on the close association of human nature and Jurisprudence.