وضعيت حقوقي آب هاي تاريخي در حقوق درياها

The Legal Status of Historic Waters in the Law of the Sea

دكترين آب‌هاي تاريخي در اوايل قرن بيستم در حقوق بين‌‌الملل درياها مطرح شد. با گذشت بيش از يك قرن از عملي‌شدن دكترين مزبور در بين دولت‌‌ها، تا به امروز مي‌‌توان شاهد پيشرفت اندكي بود. در كنوانسيون 1958 درياي سرزميني و منطقۀ نظارت و كنوانسيون 1982 حقوق درياها مقرراتي درخصوص آب‌ها‌‌ي تاريخي وجود ندارد. با وجود اين، امروزه در حقوق بين‌‌الملل، تعداد زيادي از دولت‌‌ها با استناد به دكترين آب‌‌هاي تاريخي درصددند حوزۀ صلاحيتي خود را در درياها توسعه دهند، اما فقدان مقرراتي صريح و مشخص در اين زمينه به بروز اختلافاتي در سطح بين‌‌المللي منجر شده است، درنتيجه وضعيت آب‌‌هاي مزبور در هاله‌اي از ابهام است. بنابراين، با توجه به فقدان مقررات معاهداتي در اين زمينه، سؤال اساسي در نوشتار حاضر آن است كه وضعيت حقوقي آب‌‌هاي تاريخي در حقوق درياها چگونه است؟ با توجه به مطالعات به نظر مي‌رسد چنانچه حاكميت دولت مدعي آب‌ها‌‌ي تاريخي نسبت به آب‌ها‌‌ي داخلي در مدت زمان طولاني استمرار داشته باشد و ساير دولت‌ها‌‌ بر اين حاكميت اعتراضي نداشته باشند، منطقۀ مورد ادعا به‌منزلۀ آب‌ها‌‌ي داخلي تلقي خواهد شد و در صورتي كه حاكميت دولت مدعي آب‌ها‌‌ي تاريخي نسبت به درياي سرزميني در مدت زمان طولاني استمرار داشته باشد و ديگر دولت‌ها‌‌ بر اين حاكميت اعتراضي نداشته باشند، منطقۀ مورد ادعا به‌منزلۀ درياي سرزميني تلقي خواهد شد.

The doctrine of historic waters was introduced in the early twentieth century in international law of the sea. After more than a century of its implementation in between states, the doctrine is now witnessing progress. Regulations of the Conventions on the Territorial Sea and the contiguous zone as well as the Convention on the Law of the sea, do not address the matter of historic waters. However, in today’s international law, a large number of states are seeking to expand their jurisdictional ambit based on the doctrine of historic waters. But the lack of clear and specific rules concerning the issue at hand, has led to differences on an international level. The fundamental question in this regard is that how the concept of historic waters fits in the international law of the sea? Conducted studies seem to indicate that if the claimant state’s continued sovereignty over historic waters has been sustained within a lengthy duration in comparison to its jurisdiction over the State’s internal waters, and provided that other states do not object the mentioned sovereignty, the claimed zone will be considered as the Claimant State’s internal waters. Furthermore, the same rule also applies in the case of historic waters and territorial sea.