عمليات سايبري به مثابۀ توسل به زور

فناوري سايبر قواعد بازي را در حوزه‌هاي مختلف متحول ساخته و توسل به زور نيز از اين قاعده مستثنا نيست. افزايش حملات سايبري عليه دولت‌ها و پيچيدگي روزافزون آنها در سال‌هاي اخير حكايت از آينده‌اي مبهم دارد. اين مقاله پس از بررسي مفهوم سنتي توسل به زور، به اين مسئله خواهد پرداخت كه آيا قواعد موجود در خصوص فناوري‌هاي آنالوگ مي‌توانند در مورد فناوري‌هاي نوين ديجيتال استفاده شوند. اين مطالعه نشان خواهد داد كه نيرو يا زور سايبري تا چه حد مي‌تواند بر حقوق توسل به زور معاصر انطباق يابد. پرسش كليدي در اين مسير آن است كه آيا كاربرد زور سايبري يك توسل به زور در معناي بند 4 مادۀ 2 منشور ملل متحد محسوب مي‌شود. در پاسخ به اين پرسش به قواعد تفسير مندرج در كنوانسيون وين در مورد حقوق معاهدات و رويكردهاي مختلف در حوزۀ دكترين پرداخته خواهد شد. مقاله با ارائۀ چشم‌اندازي عملي در خصوص قاعده‌مندسازي اين شكل نوين از زور پايان مي‌يابد. نگارندگان با ادغام روشمند رويكردهاي موجود، نظر خود را در مورد توسل به زور سايبري ارائه خواهند داد.