برهم كنش انسان و محيط: تحليل فضايي محيطي محوطه هاي دوره ي نوسنگي تا عصر مفرغ بخش لاران، استان چهارمحال و بختياري

بخش لاران در ارتفاعات زاگرس، در منطقه ي بختياري شامل حوزه ي آبخيز رودخانه هاي زاينده رود و كارون است و شايد جز معدود مناطقي از كشور باشد كه تاكنون فعاليت هاي عمده باستان شناختي در آن به انجام نرسيده است. با توجه به موقعيت جغرافيايي و قابليت هاي زيست محيطي منطقه، ضروري است كه بدانيم كدام عوامل محيطي در ايجاد، تداوم و يا متروك شدن محوطه ها تأثير داشته و نحوه ي برخورد انسان با محيط خود در انتخاب شيوه ي زندگي چگونه بوده است؟ اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي انجام گرفته و براي تحليل و طبقه بندي داده ها از نرم افزار GIS و نرم افزار SPSS استفاده شد. با بررسي عوامل محيطي مشخص شد كه وجود مرتع و منابع فصلي آب بيشترين تأثير را بر ايجاد و تداوم محوطه ها داشته اند. با استفاده از تحليل خوشه اي چهار خوشه به دست آمد و مشخص شد اين محوطه ها در زمره استقرارهاي موقت هستند كه داراي اقتصاد معيشتي دامداري و كشاورزي محدود هستند.