الگوهاي زيستگاهي عصر مفرغ دشت سيلاخور

دشت سيلاخور در استان لرستان يكي از پهنه هاي زيستي مهم در ناحيه شرق زاگرس مركزي است كه با توجه به توانمندي هاي زيست محيطي مناسب، زمينه ي اسكان گروه هاي انساني از پيش از تاريخ تاكنون را فراهم نموده است. اين دشت كه در امتداد شرقي دره نهاوند و كنگاور واقع شده، با طول بيش از 70 كيلومتر و عرض متوسط 12 كيلومتر در حاشيه شمالي و شرقي رشته كوه هاي اشترانكوه و گَرين (كوه) و مابين شهرهاي بروجرد و دورود در استان لرستان واقع شده است. در بررسي باستان شناختي اين دشت در دهه گذشته، كمابيش 700 اثر تاريخي فرهنگي از دوره نوسنگي تا قرون متاخر اسلامي شناسايي شد، اما تاكنون در راستاي تحليل الگوهاي زيستگاهي سكونتگاه هاي باستاني آن، مطالعات زيادي صورت نگرفته است. در اين پژوهش با هدف دستيابي به الگوهاي زيستگاهي عصر مفرغ اين ناحيه، 51 زيستگاه از ميان آثار شناسايي شده در محدوده شهرستان دورود انتخاب و سپس با استفاده از محيط GIS به پردازش و تحليل عوامل مؤثر در مكانگزيني سكونتگاه ها، شيوه ي پراكنش و توزيع آن ها در دشت و نوع الگوهاي زيستگاهي آن ها پرداخته شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه از ميان عوامل جغرافيايي موردبحث، منابع آب، زمين هاي حاصلخيز، درجه و دامنه شيب زمين، راه هاي باستاني و گسل زلزله، بيشترين تأثير را بر شيوه ي پراكنش و مكان گزيني زيستگاه ها داشته اند. همچنين شش نوع الگوي زيستگاهي براي سكونتگاه ها به دست آمد كه در ادامه به آن ها پرداخته خواهد شد.