قراسوران هاي كرمانشاهان و امنيت راه هاي نواحي سرحدي از مشروطه تا پايان جنگ جهاني اول (1324 – 1336 ق/ 1906 -1918 م)

كرمانشاهان از گذشته به دلايل هم مرزي با عثماني، قرار داشتن در مسير راه هاي تجاري و بازرگاني، عتبات عاليات و غيره داراي موقعيت سوق الجيشي ويژه اي بود. جداي از رفت و آمد هاي تجاري – بازرگاني، هرساله زوار زيادي كه حامل وجه نقد قابل توجهي بودند، از آن مي گذشتند. ثبات و برقراري امنيت اين منطقه و تامين امنيت مالي و جاني عابران، يكي از چالش هاي جدي دولت مركزي و حكمران ولايت بود. حفاظت و تامين امنيت راه هاي نواحي سرحدي مشكل تر از نواحي داخلي بود، چرا كه قطاع الطريق در صورت تحت تعقيب قرار گرفتن به آساني از مرز مي گذشتند و در آن سوي مرز پناه مي گرفتند. تامين امنيت راه هاي اين حدود بر تعقيب قطاع الطريق اولويت داشت. در همين راستا و از جانب دولت مردان، تشكيلات قراسوراني مورد توجه قرار گرفت كه وظيفه آنها حفظ و حراست راه ها و امنيت طرق و شوارع بود. بنابراين مساله اين پژوهش چگونگي و ميزان موفقيت اين رويكرد در انجام امور محوله است كه با تكيه بر اسناد آرشيوي و با روش توصيفي – تحليلي مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد به دليل شرايط ناپايدار سياسي در دوره مورد مطالعه قراسوران ها نه تنها تامين كننده امنيت در راه ها نبودند كه خود عامل اصلي ناامني بودند. بااين حال باوجود تاسيس ژاندارمري، اين نيروها در كرمانشاهان مثمر ثمري نشدند چرا كه ايلات آنها را به عنوان رقيب مي نگريستند و در كار آنها كارشكني مي نمودند.