ارزيابي آرمان توسعه پايدار بر بستر تداوم جريان اصلي توسعه پايدار در دستور كار 2030

در برنامه هاي توسعه ايران به نحو فزاينده جريان اصلي توسعه پايدار الگوي حل بحران محيط زيست قرار گرفته است. به همين دليل اين مسئله قابل طرح است كه آرمان توسعه پايدار تا چه حد شايسته پيروي است و آيا پياده سازي كامل آن مشكلات ناشي از توسعه به ويژه مشكلات محيط زيست را حل خواهد كرد. هدف مقاله پيش رو اين است كه با تمركز بر دستوركار 2030 و اهداف توسعه پايدار به عنوان سند جاري جريان اصلي توسعه پايدار، پاسخ اين مسئله را جستجو كند. روشي كه براي اين منظور به كار گرفته شد عبارت بود از بررسي و تحليل و نقد دستوركار 2030 و اهداف توسعه پايدار، به اين صورت كه سابقه، جايگاه و امتيازهاي اين سند مورد بررسي قرار گرفت؛ كاستي هاي آن در سه بخش مورد تبيين قرار گرفت؛ و استمرار مؤلفه هاي تعيين كننده جريان اصلي توسعه پايدار در آن به بحث گذاشته شد. رئوس نتايج حاصل شده عبارتاند از: اهداف توسعه پايدار مي خواهد جانب اين هر سه را نگاه دارد: 1- اقليت ثروتمند جهان بتوانند به افزايش رشد ادامه دهند، 2- زمين را نجات دهد، 3- فقر را ريشه كن كند. اما اين سه به نحوي كه در اهداف توسعه پايدار مطرح شده، غيرقابل جمع اند. برنامه دستوركار 2030 براي ريشه كني فقر مبتني بر مدل قديمي رشد است. كاستي بنيادين ديگر دستوركار 2030 ، ادامه تسلط جهان بيني توسعه بر آن است. اينها جنبه هايي از دستوركار 2030 است كه از ويژگي هاي جريان اصلي توسعه پايدار نشأت مي گيرد و ما را دست كم بايد به فكر جدي و اميدارد به نحوي كه در مواجهه با آن از آنچه تاكنون بوده ايم بيشتر بيانديشيم.