تاثير سياست مذهبي شاه سلطان حسين در نظم و امنيت اجتماعي ايران عصر صفوي

انسجام اجتماعي وضعيتي است كه چگونگي تعامل، تعهد و احساس مسئوليت و به هم پيوستگي يك جامعه را نشان مي دهد و يكي از دلايل عملكرد متفاوت جوامع در ايجاد نهادهاي كارآمد و دستيابي به پيشرفت و توسعه را توضيح مي دهد. از سوي ديگر پيامد انسجام، نظم و امنيت اجتماعي است. دين از ديرباز و به ويژه از عصر پيشامدرن، مهم ترين عامل هم بستگي و انسجام اجتماعي بوده است. در جهان اسلام دين و نهادهاي ديني كانون هويت بخشي، امنيت، انسجام و نظم اجتماعي بوده و نوع سياست مذهبي در تقويت يا تضعيف نظم و انسجام اجتماعي بسيار موثر بوده است. شاه سلطان حسين در دوران پرآشوب سال هاي آخر عهد صفوي با سياست مذهبي خود اقداماتي انجام داد كه در نظم و امنيت و انسجام اجتماعي تاثيراتي فراوان برجاي گذاشت. اين مقاله به روش تحليل تاريخي بر آن است كه مهم ترين اقدامات شاه سلطان حسين در زمينه سياست مذهبي را در زمينه ايجاد نظم و انسجام اجتماعي مورد بررسي قرار دهد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه اين سياست مذهبي با ناديده گرفتن اصل تساهل مذهبي، سخت گيري بر اقوام و اقليت هاي ديني و درگيري هاي مذهبي زمينه تضعيف انسجام اجتماعي و نظم و امنيت اجتماعي را فراهم كرد.