مدل هاي سنتي ارتباطات عمومي علم و تب كريمه - كنگو در ايران (1396)

رسانه ها يكي از كنشگران اصلي ارتباطات عمومي علم هستند كه آگاهي، شناخت، نگرش، و رفتار ما را نسبت به موضوعات علمي تغيير مي دهند. لونشتاين (2003) چهار مدل رايج براي ارتباطات عمومي علم برمي شمارد كه شامل مدل نقصاني، مدل بافتاري يا زمينه اي، مدل عامه متخصص و مدل مشاركت عمومي هستند. هدف اصلي دو مدل اول، افزايش سطح سواد علمي فرد است، يعني مساله فهم عمومي را فردي مي دانند. دو مدل ديگر سعي دارند تا گروه هاي محلي و عموم را توانمند كرده و با تبادل افكار بين دانش علمي و ساير انواع دانش، و مشاركت به حل مشكلاتي كه علم درصدد رفع آنهاست، كمك كنند. در دو مدل آخر، مسأله فهم عمومي به روابط اجتماعي مربوط است. هيچ يك از اين مدل ها، برتري نسبت به ديگري ندارند و همه نقاط قوت و ضعف هايي دارند. از اين رو، بسته به هدف ارتباطات عمومي علم مي توان از هر كدام از چهار مدل مذكور استفاده كرد. مقاله حاضر در تلاش است تا با مرور مطالعات نظري و تجربي اين حوزه، ويژگي دو مدل اول را شرح داده و با اس تفاده از نحوه اطلاع رساني درباره بيماري تب كريمه كنگو تحليلي از غلبه مدل نقصاني بر پيام هاي علمي عمومي ايراني ارائه دهد.