گفت و گوي فرا تاريخي و فرا گفت و گو در انديشه توشيهيكو ايزوتسو

بخش عمده آثار متفكر و شرق شناس شهير ژاپني توشيهيكو ايزوتسو در جهت تطبيق افكار است وي در اين جهت از روشي استفاده مي كند كه به تعبير ماخوذ از هانري كربن فراتاريخي (meta-historical) است در روش تاريخي مرسوم تحقيقات آكادميك همه افكار تابع زمان و مكان خويش هستند و از اينرو نسبيت و قيد تاريخي بر افكار غلبه دارد دقيقا در رد اين نوع نگرش تاريخي جريان پديدار شناسي در فلسفه معاصر قدم نهاد و با اعمال همين روش است كه راه فلسفه تطبيقي همواره مي شود ايزوتسو به مطابقه مجموعه نظام هاي فكري پرداخت كه الگوي مشترك دارند ولي از حيث جزئيات تاريخي و اجتماعي متفاوتند . كتاب تاليف ايزوتسو حاصل اعمال اين روش است اما ايزوتسو بجز گفت و گو و مطابقه افكار به فن و مقامي و راي آن يعني مقام فرانسوي گفتگو و يا به تعبير ذن بودائي موندو (mondo) قائل است كه به تعبير بزرگان تصوف از جمله مولوي مقام هم دلي است كه در آن ديگر تعاطي افكار و پيام رساني مطرح نيست در اين مقاله به مطالعه و بررسي اين دو مقام يعني گفتگوي فراتاريخي و فراگفتگو در انديشه ايزوتسو پرداخته مي شود.