بحث در مباني آراء كلامي اكام

علم كلام در همه ادوار و نزد همه متفكران بر پايه ايمان استوار بوده است اگر چه برخي از متكلمين تفكيك عقل و ايمان راشرط لازم تحقق اين علم دانسته اند اما ابتناي آن بر جوهر ايمان هرگز مانعي بر سر راه استدلالي بودن آن بشمار نرفته است در سنت مسيحي و از اواخر قرن سيزدهم جدايي ميان عقل و ايمان شكل آشكاري به خود گرفت اكام همانند برخي از متفكران آن دوران نتوانست مرزهاي مشترك عقل و ايمان و يا استدلال و برهان از يك طرف و باور و يقين ديني از سوي ديگر را يافته و تفاهم اين دو گوهر گران قيمت را كشف نمايد جدايي كلام و فلسفه در ديدگاه او نتيجه همين امر بشمار مي رود مقاله حاضر كوششي است در تبيين مباني تفكر كلامي اكام كه تا اندازه اي جايگاه تفكر ديني آن دوره را نيز نشان مي دهد.