تأثير مهارت‌هاي ارتباط صميمانه بر سازگاري زناشويي

The Effect of Intimate Communication Skills on Marital Adjustment

زمینه و هدف: سازگاری زناشویی یكی از مهم‌ترین عوامل اثرگذار بر عملكرد خانواده است. مطابق با رویكردهای ارتباطی، وجود و آموزش مهار­ت‌های ارتباطی نقش بسزایی در افزایش سازگاری زناشویی و كاهش مشكلات روابط صمیمانه دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر كاربرد عملی مهارت‌های ارتباط صمیمانه(PAIRS) بر افزایش سازگاری زناشویی بود.   روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماری زنانی بودند كه در سال ۱۳۹۵ به دلیل ناسازگاری و مشكلات زناشویی به مركز مداخله در بحران‌های فردی، خانوادگی و اجتماعی شهر بجنورد مراجعه كرده بودند. نمونه پژوهش ۲۶ نفر بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و كنترل (هر گروه ۱۳ نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپاینر بود كه قبل و بعد از مداخله به وسیله هر دو گروه تكمیل گردید. گروه آزمایش در ۸ جلسه دو ساعته آموزش كاربرد عملی مهارت‌های ارتباط صمیمانه شركت كردند و گروه كنترل  هیچ مداخله‌ای دریافت نكرد. داده­های پژوهش با استفاده از آزمون‌های آماری تحلیل كوواریانس تك متغیری (آنكوا) و تحلیل كوواریانس چند متغیری(مانكوا) تجزیه و تحلیل شدند.   یافته­ها: یافته­های پژوهش نشان داد كاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه بر افزایش سازگاری زناشویی(05/0p<) مؤثر است. همچنین، كاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه ابعادِ رضایت زناشویی(05/0p<)، همبستگی زناشویی (05/0p<)، توافق زناشویی (05/0p<)و ابراز محبت زناشویی (05/0p<) را نیز افزایش داد.   نتیجه­گیری: آموزش كاربرد عملی مهارت‌های ارتباط صمیمانه سازگاری زناشویی را افزایش می­دهد. بر این اساس، در مشاوره و مداخلات زناشویی می­توان از آموزش مهارت‌های ارتباط صمیمانه به منظور بهبود روابط زوجین و افزایش سازگاری آن‌ها استفاده كرد.    

Background and Aim: Marital adjustment is one of the most important factors affecting family function. According to communication approaches, the existence and training of communication inhibitors has a significant role in increasing marital adjustment and reducing the problems of intimate relationships. The purpose of this study was to investigate the effect of practical application of intimate communication skills (PAIRS) on marital adjustment. Methods: This quasi-experimental study was a pretest-posttest design with control group. The statistical population consisted of women who were referred to an intervention center in individual, family and social crises in Bojnourd in 1395 due to incompatibility and marital problems. The sample consisted of 26 people who were selected by convenience sampling method and randomly assigned to experimental and control groups (each group was 13). The data collection tool was Espernerʹs marital adjustment questionnaire, completed before and after intervention by both groups. The experimental group participated in 8 sessions of two hours of practical training in communication skills and the control group did not receive any intervention. Data were analyzed using one-variable covariance analysis (ANCOVA) and multivariate analysis of covariance (MANCOVA). Results: The findings of this study showed that the practical application of communication skills is effective in increasing marital adjustment (p<0.05). Also, the practical application of communication skills increased the marital satisfaction dimensions (p<0.05), marital correlation (p <0.05), marital satisfaction (p<0.05) and marital affection (p<0.05). Conclusion: Practicing practical use of communication skills increases marital adjustment. Therefore, in counseling and marital interventions, it is possible to use intimate communication skills to improve couplesʹ relationships and increase their compatibility.