تحليل مباني نظري و اهداف بينالمللي شدن آموزش عالي

بين‌المللي شدن آموزش عالي در سه دهه اخير، به‌عنوان مهم‌ترين عامل تغيير در دانشگاه‌هاي كشورهاي مختلف مطرح‌شده است. شواهد علمي كه دال بر گرايش استراتژيك دانشگاه‌هاي ايران و يا سمت‌وسوي مطالعات و پژوهش‌هاي حوزه آموزش عالي در زمينه سياست‌گذاري آموزش عالي بين‌المللي باشد، در دست نيست. با توجه به فقدان گرايش استراتژيك و نيز غني نبودن ادبيات علمي مربوط به بين‌المللي شدن آموزش عالي به زبان فارسي، اين مقاله ضمن باز مفهوم‌سازي انتقادي اين ايده، رابطه آن را با پديده جهاني‌شدن بررسي و تحليل مي‌كند. بعلاوه اين مقاله به اين پرسش اساسي پاسخ مي‌دهد كه سياست‌گذاران و مديران دانشگاه‌ها عمدتاً چه انگيزه‌ها و اهدافي را از بين‌المللي شدن تعقيب مي‌كنند. روش تحقيق اين مقاله كيفي، توصيفي-تحليلي و از نوع انتقادي-اسنادي است. اين مطالعه نشان مي‌دهد كه بين‌المللي شدن به لحاظ مفهومي در حال تغيير و تكامل است و فهم و برداشت نظري از آن با آن چيزي كه در عمل اجرا و تجربه مي‌شود، تا حدود زيادي متفاوت است. اين مطالعه همچنين نشان مي‌دهد كه دامنه اهداف و سياست‌هاي آموزش عالي بين‌المللي از فعاليت‌هاي كاركردگرايانه نظير برندسازي و درآمدزايي تا مؤلفه‌هاي آرمان‌گرايانه مانند صلح سازي و توسعه ايده شهروندي جهاني متغير است.