آموزش عالي و قابليت هاي اشتغال فارغ التحصيلان

اشتغال اثربخش دانش آموختگان آموزش عالي يك مسأله اساسي در تمام كشورهاي دنيا از جمله ايران است. توسعه قابليت‌هاي اشتغال در وجود آنها مي تواند كمك قابل توجهي به حل اين مسأله بكند. بنابراين، هدف مقاله حاضر بررسي ميزان كمك آموزش عالي به توسعه قابليت هاي اشتغال در وجود دانش آموختگان و ميزان تطبيق آنها با نياز كارفرمايان به قابليت هاي ياد شده است. براي اين منظور، ابتدا مفهوم قابليت‌هاي اشتغال بازگشايي شده و به مؤلفه ها و ريز مؤلفه هاي تشكيل دهنده اش تجزيه شده است؛ آنگاه، با ساخت پرسشنامه‌اي مبتني بر مؤلفه‌هاي ياد شده و نظر خواهي از دانش آموختگان دانشگاه صنعتي شريف (به عنوان ارائه دهند بالاترين حد قابليت) و كارفرمايان آنها، سطح قابليت‌هاي اشتغال در وجود دانش آموختگان، ميزان تأمين نياز كارفرمايان بواسطه قابليت‌هاي ياد شده و شكاف «قابليت‌هاي عرضه شده از قابليت‌هاي مورد نياز« بررسي شده است. نتايج تحليل‌ها نشان مي دهد كه اولاً، دانشگاه صنعتي شريف در حد متوسط به توسعه قابليت‌هاي اشتغال در دانش آموختگان خود كمك مي كند؛ ثانيا، قابليت‌هاي انباشت شده در حد متوسط نيازهاي كارفرمايان را تأمين مي كند؛ ثالثاً، شكاف بين قابليت‌هايي كه دانشگاه توسعه مي دهد و آنچه كه كارفرمايان نياز دارند بسيار بالا است.