جرم زدايي به منزله يك تغيير

DECRIMINALIZATION AS A CHANGE

جرم‌زدايي، عبارت است از عقب‌نشيني حقوق كيفري از رهگذر زائل كردن كامل وصف مجرمانه از جرم يا بيرون بردن رفتار از قلمرو قانون جزا و باقي گذاشتن آن در گستره اقتدار عمومي كه مستلزم اِعمال كنترل هاي غيركيفري است. از اين رو، جرم‌زدايي يك فرايند تغيير است كه دست‌كم دو سوي دارد: سويه نخست نهاد عدالت كيفري است كه بنا به دلايل موجهي به اين نتيجه مي‌رسد كه يك رفتار نبايد جرم باقي بماند؛ سويه دوم، نهادهاي غيركيفري و به ويژه اجرايي اند كه پذيرنده نقش جديد در اعمال كنترل بر رفتارهاي واگذار شده به شمار مي‌آيند. جرم‌زدايي در محتوا نيازمند توجيهي معقول و قانع‌كننده است كه بر دو پايه مهم استوار است: الف) بي‌نيازي به اعمال كيفر و ب) امكان كنترل غيركيفري. به اين اعتبار كه جرم زدايي يك فرايند تغيير است، در قالب يك برنامه عمل نيازمند مديريت است تا هم عقب‌نشيني حقوق كيفري دست‌كم به حفظ وضع موجود بينجامد و هم با اقبال عموم و نهادهاي پذيرنده روبه‌رو شود. چنين كاري در ايران- كه همواره با آفت شتاب‌زدگي و عملگرايي بخشي و ناهماهنگي ميان‌بخشي روبه‌روست- همت و تدبير بيشتري را مي‌طلبد.

Decriminalization limits and narrows the sphere of criminal law through two methods: to eliminate the criminal description of special behavior (a) and to remain or not remain it in the public jurisdiction of other formal control mechanisms (b). If it is left in the public jurisdiction, it requires non-criminal sanctions. Therefore, decriminalization is a process that at least, has got two outlooks: first, the criminal justice system that justifies its existence and necessity; and second, other non-criminal powers and agencies, especially executive organizations that accept the new role so as to have control on the behaviors which will not be considered as crimes. This practice can be justified based on needlessness to the penal sanctions and the ability of non-criminal agencies to control undesirable acts. Decriminalization, on the above explanation, is a change process that needs to management through a practical program. If it is managed as well, it can lead to useful conclusions and achievements by public acceptance in the society. Such a task in Iran which always encounters the curse of hurriedness and seeking to protect sectional interests and intersectional non-harmony has demanded and does demand more endeavor and thoughtfulness.