مدل يابي معادلات ساختاري روابط كيفيت زندگي كاري، سرمايه اجتماعي و جامعه‌پذيري سازماني با رفتار شهروند سازماني در كاركنان دانشگاه تهران

هدف پژوهش حاضر تحليل ساختاري روابط كيفيت زندگي كاري، سرمايه اجتماعي جامعه‌پذيري سازماني با رفتار شهروند سازماني مي‌باشد. جامعه پژوهش كليه كاركنان دانشگاه تهران هستند، از اين جامعه با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده، نمونه‌اي به حجم 381 نفر انتخاب گرديد. روش پژوهش كمي، توصيفي و از نوع مطالعات همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري است. ابزار پژوهش پرسشنامه مي‌باشد. جهت سنجش متغيرهاي پژوهش، از پرسشنامه محقق ساخته، استفاده شد. جهت تعيين پايايي و روايي ابزار، از تكنيك‌هاي آلفاي كرانباخ و تحليل عاملي تائيدي استفاده شد، نتايج بيانگر پايايي و روايي مطلوب ابزار بود. جهت تحليل داده‌ها از تكنيك‌هاي توصيفي (شاخص‌هاي مركز و پراكندگي) و استنباطي (تحليل عاملي تأييدي و تحليل مسير تأييدي) با استفاده از نرم‌افزار lisrel استفاده شد. نتايج بيانگر آن هستند كه: متغير كيفيت زندگي كاري داراي اثر مستقيم مثبت (311/0)، اثر غيرمستقيم مثبت (125/0) و اثر كل مثبت (436/0) و معنادار بر متغير رفتار شهروند سازماني در سطح 05/0 مي‌باشد. متغير سرمايه اجتماعي داراي اثر مستقيم مثبت (306/0)، اثر غير مستقيم مثبت (05/0) و اثر كل مثبت (410/0) و معنادار بر متغير رفتار شهروند سازماني در سطح 05/0 مي‌باشد. متغير جامعه‌پذيري سازماني داراي اثر مستقيم مثبت (196/0) و اثر كل مثبت (196/0) و معنادار بر متغير رفتار شهروند سازماني در سطح 05/0 مي‌باشد. نتيجه‌گيري: با توجه به اثرات كل متغيرهاي مستقل مي‌توان گفت متغير كيفيت زندگي كاري (436/0) داراي بيشترين اثر و متغير جامعه‌پذيري سازماني (196/0) داراي كمترين اثر بر متغير رفتار شهروند سازماني مي‌باشد