روايتگري خشم و ترس در حكايت‌هايي از كليله و دمنه و گلستان

Narrating Anger and Fear in the Stories of Golestan and Kalileh and Dimneh

روايت‌پردازي شيوه‌اي كامل در خلق متون ادبي به‌ويژه آثار تعليمي است. كليله‌ودمنه و گلستان در جايگاه دو اثر شاخص ادبيات تعليمي از همين شيوه براي بيان مفاهيم بهره جسته‌اند. پژوهش حاضر به بررسي روايتگري ترس و خشم در حكايت‌هايي از اين دو اثر پرداخته است كه كنشگران انساني دارند. در مقاله حاضر شيوه تجلي ترس و خشم و نحوه روايت‌پردازي با بررسي زبان روايت، شيوه كنش و بيان كنشگراني كه دو هيجان را نشان مي‌دهند و نيز انگيزه‌ها و نتايج حاصل از دو كنش بررسي شده است. تفاوت‌هايي در زبان روايت، طبقه اجتماعي و جنسيت كنشگران و كنش‌پذيران و... در دو اثر مشاهده مي‌شود كه حاصل تفاوت ديدگاه دو نويسنده، هدف تاليف و خاستگاه متفاوت داستان‌هاست.

Narrativization is an efficient manner to create literary texts, especially didactic ones.Two significant didacticpieces of literature, namely,KalileveDimne, and Golestan, have used the same method to convey their messages. This study investigates the narrative of fear and anger in the stories of these two books that have anthropomorphic animals as characters. This article aims at analyzing the narrativization of fear and anger through the study of the language of narration, modes of action and expression of the actors who experience both emotions,andalso theirmotivations and the results of their actions. Some differences can be noticed in the language of narration, social class and the gender of the actors that is the result of the two authors’different perspectives, the purpose of their writings and the different origins of stories.