اصلي‌ترين ويژگي‌هاي سبكي هجويات سوزني سمرقندي

The Most essential stylistic characteristics of the satires of Suzani-ye Samarqandi

هجو از فروع ادب غنايي است كه به دليل سيطرۀ نقد اخلاقي تا كنون به شيوۀ بايسته مورد توجه واقع نشده است. اين پژوهش به بررسي اصلي‌ترين ويژگي‌هاي سبكي هجويات سوزني سمرقندي پرداخته و آنها را از نظر سطوح زباني، ادبي و فكري بررسي كرده است. در اين پژوهش از ذكر ابياتي كه در آن­ها واژه ­هاي ركيك و ناخوشايند به كار رفته، خودداري شده است. روش پژوهش توصيفي = تحليلي است و نتايج با استفاده از تكنيك تحليل محتوا به شيوۀ كتابخانه­اي و سند­كاوي بررسي شده­اند. نتايج نشان مي­دهد كه هجويات سوزني بيشتر از نوع فردي، تعريض و غيرواقعي است و اشتباهات او در به كارگيري تلميحات قرآني نشان مي‌دهد كه وي از دانش عربي و علوم قرآني بهره چنداني نداشته است. زبان وي عفيف نيست و به جاي مقابله با هنر شاعريِ رقيب، به هجو صفات خَلقي و خُلقي او مي‌پردازد.

Satire is one of the sub-categories of lyric literature, which due to the dominance of ethical criticism, has not as yet received proper attention. This study has addressed the most important stylistic characteristics of Suzani’s satires examining them at linguistic, literary and intellectual levels. However, attempts have been made to avoid mentioning verses in which obscene and repulsive expressions have been used. The research method adopted is descriptive-analytical, and the findings are examined by applying the technique of content analysis in the manner of library and document search. The results indicate that Suzani’s satires are mostly personal, indirectly sardonic and unrealistic. Further, his use of Qur’anic references demonstrates that his knowledge of Arabic and Qur’anic sciences was mediocre. His language is not polite and, instead of competing against his opponent’s poetic art, he chastises his physical and temperamental qualities.