اثربخشي سياست هاي تحريك تقاضاي اسمي در اقتصاد ايران (شيب كوتاه مدت منحني فيليپس در اقتصاد ايران)

Effectiveness of Stimulating Nominal Demand Policies in Economy of Iran (The Short-run slope of the Phillips Curve in Iran)

هدف از اين پژوهش، بررسي رابطه بين تقاضاي اسمي و توليد حقيقي در اقتصاد ايران، در يك بازه زماني پنجاه ساله است. به ويژه در اين تحقيق بررسي خواهيم كرد كه آيا اين رابطه در طول پنج دهه گذشته دستخوش تغيير شده است يا خير. مشاهدات ما نشان از وجود رابطه اي معنا دار و قوي بين توليد و تقاضا در سال هاي پيش از دهه 1350 دارد. پس از يك شكست ساختاري در مقطع 1352، از اثرپذيري توليد حقيقي از تقاضاي اسمي در فاصله سال هاي 1352 تا 1370 كاسته مي شود. سپس از سال 1371، رابطه توليد و تقاضا در اقتصاد ايران كاملاً فرو مي ريزد. مشاهدات بعدي نشان مي دهد كه عامل موثر در شكست ساختاري اين رابطه در سال 1352، تغيير در سازوكار اطلاعاتي موجود در بازارهاست (سازوكار اطلاعات ناكامل) و عامل اصلي در شكست ساختاري دوم، تغيير در چسبندگي قيمت ها و در نتيجه، افزايش متوسط نرخ تورم است.

The main purpose of this study is to provide an estimate of the short-run slope of the Phillips curve in Iran. The subject is important، first، because، it reveals the relation between the real and the nominal sectors of the economy، and second، because، it has crucial policy implications. We especially investigate whether this relationship has been changed during the last five decades following the changes in economic and structure environment. Our findings indicate a strong relationship between the real output and the nominal demand before 1972. This connection، however، starts weakening after 1973، and almost diminishes after 1992. Moreover، our observations reveal that the main element in the decline of the trade-off parameter، in the beginning of the 70’s، was imperfect information، whereas the mechanism of the price stickiness used to play an influential role in the sharp decrease of the Phillips curve slope in the early 90’s.