اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در بهبود انعطاف پذيري و همجوشي شناختي

Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) on Improving the Flexibility and Cognitive Fusion

مقدمه: هدف اساسي مطالعه حاضر اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش در بهبود انعطاف پذيري و همجوشي شناختي دانشجويان مضطرب بود. روش: اين مطالعه يك طرح نيمه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري بود. جامعه آماري مطالعه حاضر، در برگيرنده دانشجويان دختر دانشگاه پيام نور استان گيلان بود. نخست، آزمودني ها با استفاده از ملاك هاي ورود و خروج غربال شدند. سپس، 30 دانشجوي مضطرب انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جاي گرفتند (15 نفر در هر گروه). همه افراد مقياس انعطاف پذيري و همجوشي شناختي را تكميل كردند. افراد در گروه درمان مبتني بر تعهد و پذيرش در 8 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ درماني را دريافت ننمود. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه در انعطاف پذيري و همجوشي شناختي تفاوت معناداري وجود دارد. نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد درمان مبتني بر تعهد و پذيرش به عنوان يك مداخله موثر در دانشجويان مضطرب است.

Introduction: The purpose of this study was the efficacy of acceptance and commitment therapy (ACT) on Improving flexibility and cognitive fusion in anxious students. Method: This study was a quasi-experimental study with a pretest، post-test and follow-up. The statistical population of the study included female students of Payame Noor University of Guilan. Subjects were first screened using the inclusion and exclusion criteria. Therefore، 30 anxious students were selected and randomly divided into experimental and control groups (15 persons in each group). All of the sample groups completed flexibility and Cognitive Fusion Scales. The ACT group received 8 sessions of treatment، while the control group did not receive any treatment. Results: The results showed that there were significant differences between the two groups in terms of flexibility and cognitive fusion. Conclusion: The results indicate that ACT is an effective intervention in anxious students.