بحران سوسياليسم و مسايل انسان شناسي «سياسي»

Socialism and humanitarian crisis of the 'political'

در سه مقاله پيشين كه در شماره‌هاي 2 و 3و 4 و 6 مجلهء پژوهش حقوق و سياست در زمينهء انسان‌ شناسي فرهنگي-سياسي به چاپ رسيد،يادآوري شد كه هستهء مركزي بحث‌ ماركس،انسان است و آفرينش انسان در گرو آزادي است.هستهء يادشده،به‌ويژه پس از انقلاب اكتبر 1917 روسيه و پس از آن در كشورهاي بلوك شرق به دست فراموشي‌ سپرده شد و انسان در خدمت توليد،هرچه بيشتر مدنظر قرار گرفت.نيز تلويحا اشاره شد كه گرچه روابط توليدي،نيروهاي توليدي در مباحث اقتصاد سياسي،كه ماركس از بنيان‌گذاران بي‌بديل آن بود،داراي جايگاه خاص خود است،اما انسان‌محوري در اين‌ عرصه نير نبايد فراموش مي‌شد،كه شد.وقتي انسان از بحث ماركسي كنار رفت و ماركسيسم در كشورهاي يادشده،در توليد خلاصه گرديد،انسان‌شناسي نيز به‌طور عام از مفهوم بنيادين خود تهي شد و اين غيرممكن در وزاياي گوناگون،خود را نشان داد؛پس‌ كوشندگان فرهيخته با بازنگري در انديشهء ماركسي جبران مافات كردند تا اين‌ سهل‌انگاري برطرف شود.تروتسكي،گرامشي،اصحاب مكتب فرانكفورت و...از جمله‌ كساني بودند كه در اين راه گام نهادند. در مقالهء اين مشاره،افزون بر گوشه‌نگاهي به ژان پل سارتر و نقد انديشهء لويي آلتوسر، آراي چهار تن از پژوهشگران بنام در زمينهء موردنظر به نقادي كشيده مي‌شود:آدام شاف، سي.اي.گوليان،كارل كوزيك،رادوان ريچتا و گروهش. ناگفته پيداست كه همهء كاستي‌ها از مترجم است.