اثربخشي آموزش مثبت نگري در افزايش كيفيت زندگي با تأكيد بر قرآن و آموزه هاي اسلامي

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش مثبت نگري بر افزايش كيفيت زندگي با تأكيد بر قرآن و آموزههاي اسلامي در كاركنان اداره كل آموزش و پرورش استان سيستان و بلوچستان بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي همراه با گروه آزمايش و گواه بود. روش نمونه گيري ابتدا كل جامعه آماري به تعداد 300 نفر پرسشنامه ي كيفيت زندگي 36 - sf را تكميل كردند و شركت كنندگاني كه پايين ترين نمره را اخذ كردند تعداد 50 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دوگروه آزمايشي و گواه جايگزين شدند. به گروه آزمايش هشت جلسه ي نود دقيقه اي به صورت هفتگي، آموزش مثبت نگري با تأكيد بر قرآن و آموزه هاي ديني ارائه گرديد. در پايان آموزش، از هر دو گروه خواسته شد پرسشنامه مذكور را دوباره تكميل نمايند. در مرحله ي بعد، پس از سه ماه آزمون پيگيري براي سنجش ماندگاري آموزش هاي داده شده اجرا گرديد . براي تحليل دادهها علاوه بر استفاده از آمار توصيفي از روش تحليل كوواريانس چندمتغيري MANCOVA و تحليل كوواريانس تك متغيري ANCOVA استفاده شد. نتايج آزمون هاي تجزيه و تحليل كواريانس چندمتغيري و تك متغيري نشان داد كه تفاوت معنيداري بين دو گروه در افزايش كيفيت زندگي در مرحله پس آزمون وجود دارد. و در مرحله ي پيگيري نيز ثبات داشته است. نتايج نشان ميدهد كه آموزش گروهي مثبت نگري با تأكيد بر قرآن و آموزه هاي اسلامي باعث افزايش تمامي زير مقياسه اي كيفيت زندگي در گروه آزمايش شده است