عامل ارتباط محل سكونت عادي در قواعد حل تعارض اتحاديه اروپا و ايران

Connecting Factor of Habitual Residence at EU and Iranian Conflicting Rules

محل سكونت عادي در مقررات اتحاديه‌ي اروپا يك عامل ارتباط مهم در تعارض دادگاه‌ها و تعارض قوانين به‌ويژه در مسائل احوال شخصيه است. آيين‌نامه‌هاي اتحاديه اروپا كه به‌طور مستقيم و بدون نياز به تصويب مراجع داخلي كشورها لازم‌الاجرا است، به‌طور مكرر از اين عامل ارتباط بهره برده و آن را جايگزين عوامل ارتباط سنتي ازجمله اقامتگاه در كشورهاي كامن‌لا و تابعيت در كشورهاي رومي ژرمني قرار داده‌ است. پذيرش عامل عيني سكونت به‌جاي اقامتگاه، قابليت پيش‌بيني در روابط بين‌المللي را افزايش مي‌دهد. درعين‌حال با تمركز بر رابطه نزديك ميان اشخاص و قانون قابل اعمال موجب ايجاد انعطاف در قواعد حل تعارض مي‌شود و برخلاف تابعيت از اعمال مطلق قانون يك كشور معين جلوگيري مي‌نمايد. به‌علاوه دادگاه با اعمال ضابطه محل سكونت عادي غالباً به اعمال قواعد مادي قانون مقر دادگاه هدايت مي‌شود و از مشكلات استناد و اثبات قانون خارجي رهايي مي‌يابد

In EU Law, habitual residence is an important connecting factor in relation to conflict of forums and conflict of laws, particularly in personal matters. EU rules and regulation, which are enforceable directly and without a need for approval of domestic bodies, regularly consider this connecting factor and replace traditional connecting factors such as domicile in Common Law and nationality in Civil Law countries. The recognition of the objective factor of residence, the domicile, increases predictability in international relationship. At same time, a close relationship between persons and applicable law provides flexibility regarding conflict of law rules, and unlike the criterion of nationality, it prevents absolute application of rules of a specific country . Moreover, by applying the habitual residence factor, courts are often referred to material rules of Lex Fori and therefore, they are not concerned with problems of proving foreign law.