نگاهي به خرافه پرستي در ايران و جهان و راهكار تربيتي مواجهه با آن

يكي از معضلات هميشگي جوامع، وجود خُرافه و اعتقاد به آن است. عوامل و زمينه هاي خُرافه گرايي در همه كشورها، آيين ها و دين ها وجود دارد و بمانند پوستيني وارونه در پي تحريف واقعيت اند. نحله هاي خرافه پرستي يكي پس از ديگري رشد يافته و هر روز عدهاي زيادي از مردم ناآگاه (از جمله مردم ايران) را جذب خود ميكند. براين اساس در نوشتار فوق برآنيم تا با نگاهي تربيتي، به روش پژوهش توصيفي از نوع اسنادي، از طريق تجزيه و تحليل كيفي اطلاعات به اين سؤال پاسخ دهيم كه؛ خرافه پرستي در ايران و جهان مبتني برچه جايگاهي بوده و چه راهكارهاي تربيتي براي آن ميتوان ارائه نمود؟ در پايان نيز به اين نتيجه رسيده ايم؛ خُرافه پرستي حاصل دوره هاي مختلف تاريخي بوده و آثار مخرب و بعضاً غيرقابل جبراني دارد. و ما در اين راه نياز به رويكردي تربيتي جهت درمان اين معضل اجتماعي داريم. دو راهكار تربيتي عقلاني و عرفاني پيشنهاد ميگردد؛ چراكه از اهداف اساسي تربيت عقلاني و عرفاني؛ تربيت انسانهاي هوشيار و آگاهي است كه تفكر خود را بر پايه استدلال صحيح و منطقي بنا نهاده و در برخورد با دنياي پيرامون خود با انديشه اي جامع و عميق، جوانب مختلف امور را بررسي كرده و از قابليت انعطاف بالايي در مواجهه با مسائل زندگي برخوردار باشند.