مدل يابي علّي اشتياق تحصيلي بر مبناي منابع شخصي و منابع اجتماعي در دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه اميركبير تهران

در چند سال اخير از اشتياق تحصيلي به‌عنوان شاخص كيفيت دانشگاهي نام برده شده است لذا به عنوان يكي از اهداف آموزش عالي مد نظر قرار گرفته است. اين پژوهش با هدف مدل يابي علي اشتياق تحصيلي بر مبناي منابع شخصي و منابع اجتماعي مي باشد. جامعه آماري عبارت از كليه دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه امير كبير تهران بود. گروه نمونه شامل 375 نفر (263 پسر، و 113 دختر) بود كه به صورت تصادفي از جامعه آماري مورد نظر انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي اشتياق تحصيلي، خرده مقياس هاي خوش بيني، عزت نفس، عملكرد تحصيلي حمايت شده، روابط حمايتي با همسالان و حمايت- سلامت خانواده از مقياس تاب آوري در برابر آسيب را مدسن و مقياس خودكارآمدي درسي برسو و همكاران استفاده شد. ويژگي‌هاي روانسنجي اين ابزارها در مطالعه فعلي بررسي شد و نسبت به مطلوبيت آنها اطمينان حاصل گرديد. تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه عملكرد تحصيلي حمايت شده، خودكارآمدي و عزت نفس مستقيما بر اشتياق تحصيلي اثر دارند. همچنين منابع اجتماعي(عملكرد تحصيلي حمايت شده، روابط حمايتي با همسالان و حمايت خانواده) به شكل غيرمستقيم و از طريق منابع شخصي(خودكارآمدي، خوش بيني و عزت نفس) با اشتياق تحصيلي ارتباط داشتند. در مجموع، متغيرهاي پژوهش حاضر، حدود 33 درصد از واريانس اشتياق تحصيلي را پيش‌بيني مي كنند. مدل نهايي كه دربرگيرنده سه متغير پيش‌بين منابع اجتماعي و سه متغير ميانجي منابع شخصي و متغير ملاك(اشتياق تحصيلي) بود و بررسي شاخص‌هاي تعيين اعتبار مدل، حكايت از مناسبت و كفايت مدل نهايي داشت.