اثربخشي آموزش برنامه والدگري مثبت بر كيفيت تعامل والد - كودك

هدف اين پژوهش تعيين تأثير آموزش برنامه والدگري مثبت (Triple P) بر كيفيت تعامل والد-كودك مادران كودكان دبستاني شهر اهواز بود. پژوهش حاضر، يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه مادران كودكان مدارس ابتدايي شهر اهواز بود كه 30 نفر از آنها به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. شركت‌كنندگان به صورت تصادفي به دو گروه 15 نفري تقسيم شدند (يك گروه آزمايش و يك گروه كنترل). گروه آزمايش، برنامه آموزشي والدگري مثبت را در 8 جلسه دريافت كردند در حالي كه به گروه كنترل اين آموزش ارائه نشد. ابزار استفاده شده در اين پژوهش، مقياس رابطه‌ي والد-كودك پيانتا (1994) بود. اطلاعات جمع‌آوري شده با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغيري، با استفاده از نسخه 21 نرم‌افزار آماري SPSS تحليل شد. نتايج تحليل كواريانس چندمتغيري نشان داد كه گروه آزمايش و كنترل حداقل در يكي از مولفه‌هاي تعامل والد-كودك تفاوت معناداري داشتند (P<0/001) و آموزش برنامه‌ي والدگري مثبت بر تعارض، نزديكي، وابستگي و رابطه مثبت كلي اثر مثبت و معناداري داشت (P<0/001). نتايج حاكي از آن بود كه برنامه‌ي آموزش والدگري مثبت سبب بهبود تعامل مادر با كودك شده است.