تسري موافقت‌نامه داوري به اشخاص ثالث بر مبناي نظريه استاپل

Extension of Arbitration to the Third Party Relying on the Estoppel Doctrine

حقوق­دانان، به طور سنتي و با تكيه بر اصل نسبي بودن قراردادها، اعتقاد به عدم گسترش آثار موافقت­نامه­ داوري به اشخاص ثالث دارند. اين در حالي است كه در بسياري از داوري­هاي بين­المللي، نظريات متنوع و گوناگوني جهت پذيرش توسعه­ قلمرو شخصي صلاحيت داوري به اشخاصي كه موافقت­نامه­ داوري را امضا ننموده­اند، مشاهده مي­شود. قاعده­ استاپل به عنوان عنصر اصلي تشكيل‌دهنده­­ «نظريه­ استاپل در توسعه­ قلمرو داوري»، به عنوان يكي از مشهورترين قواعد حقوقي نظام حقوق عرفي، سال­ها است كه در عرصه­­ داوري نيز نمود پيدا كرده است. با وجود اهميت قاعده­ استاپل و نفوذ آن در داوري­هاي بين­المللي، در آثار حقوقي داخلي كمتر به ماهيت و آثار اين قاعده پرداخته شده است. آشنايي بيشتر با مباني اين قاعده­ فراگير عرفي براي علاقمندان به حقوق داوري ضروري و مفيد است.

Traditionally، lawyers believe that the arbitration agreement may not extend to the third parties by referring to the “privity of contract rule”. Actually in many international cases، there are various opinions about the extension of the arbitration to the persons who never signed the arbitration agreement and they are non-signatories. Estoppel rule as the main element of the “estoppel Doctrine on the extension of arbitration” is one of the most famous legal rules and regulations of the common law system، for years has appeared and illuminated in arbitration issues. Despite the importance of estoppel rule and its prevalence in international proceedings، there are no proper researches about the essence and effects of this rule. This comparative study on extension of arbitration agreement to the third parties with emphasis on the estoppel doctrine is one of the newest and practical issues may be the point of challenges between common law and statutory law legal systems.