كليدواژه :
روان شناسي مثبت‌نگر , شادي , تجربۀ تفسيري , فيه‌مافيه
چكيده فارسي :
با رواج روانشناسي مثبت‌نگر، مطالعات روانشناسي از تفكر در جنبه‌هاي منفي روان انسان به تأمل بر جنبه‌هاي مثبت رواني تغيير مسير داد و روانشناسان، شادي را نيز در جايگاه يكي از عوامل مؤثر در موفقيت و سلامت رواني بازخواني كردند. اين موضوع در مطالعات ايشان، به‌ويژه كنجكاوي در عوامل ايجاد شادي، فصل پردامنه‌اي را دربرگرفت. سرانجام آنان عوامل متعددي مانند اعتقادات ديني، عزت نفس، سلامت، وضعيت اقتصادي و... را عوامل شادي‌آفرين معرفي كردند. توجه به اين مسئله در كنار ضرورت آگاهي از راهكارهاي بومي براي رسيدن به شادي و رضايت از زندگي، كافي بود تا توجه نويسندۀ اين جستار به يكي از شادترين شخصيت‌هاي عرفاني ـ ادبي، مولانا جلال‌الدين محمد بلخي جلب شود. در همين راستا و با هدف پي‌بردن به نظريۀ شادي مولوي و راهكارهاي رسيدن به شادي و رضايت از زندگي در انديشه‌ها و آراي او، كتاب فيه‌مافيه از اين چشم‌انداز به صورت تحليلي ـ توصيفي مطالعه شد. نتايج اين بررسي چنين است: 1) مولاناي فيه‌مافيه به‌طور نظري، به شادي و عوامل شادي‌آفرين توجه داشته است؛ 2) بخش اصلي نظريۀ شادي مولوي ـ چه دربارة وابسته‌كردن احساس شادي به ارادۀ الهي و در جايگاه جزاي اعمال انسان و چه دربارة استغراق ـ در متنِ تجربۀ تفسيري و باور ديني، تفسيرپذير است؛ 3) شادي ازنظر مولوي انعكاسي است و اين موضوع را باتوجه‌به نظريۀ شادي‌آفرين‌بودنِ سرمايۀ اجتماعي نيز مي‌توان بازخواني كرد. اين نظريه به تقويت سلامت اجتماعي توجه دارد.
چكيده لاتين :
The prevalence of Positive Psychology changed the attitude of psychological studies from thinking to negative aspects of human psyche to contemplating its positive aspects. Thus, psychologists reanalyzed the concept of Happiness, as an effective factor in success and mental health, and the curiosity in finding causes of Happiness opened a new and broad chapter in their research. Eventually, several factors such as Religious beliefs, Self-esteem, Health, Economic situation and so forth introduced as happiness-causing factors. This issue, attracted the attention of the writer of this article to one of the happiest literary and mystical characters, Jalal ad-Din Muhammad Balkhi, and led him to figure out Rumi’s Happiness theory and discovering Happiness-causing factors in his thoughts and books based on content analysis method. The result of this study was as following: 1) in Fihi Ma Fihi, Rumi theoretically paid attention to the happiness and happiness-causing factors; 2) most of the Rumi’s Happiness theory was based upon communication between happiness and Divine Will or fear of the God (Isticraq) which both could be interpreted in the field of interpreting experience; 3) based on his thought, Rumi believed Happiness is a reflecting concept that even could be reread from the social capital perspective, which can consolidates social health. Overlapping some of Rumi’s happiness-causing factors with what today is introduced by psychologists, and is a valuable point that must be considered
