بررسي مفهوم زمان در شعر محمود درويش و قيصر امين پور

Review of the Concept of Time in the Poems of Mahmoud Darwish and GheisarAminpour

زمان، مفهومي انتزاعي است كه در كنار مفاهيم ديگر مانند مكان و انسان قرار مي گيرد. زمان در تجربه ي انساني، دو بعد دارد: زمان بيروني و زمان دروني. زمان بيروني همان زمان واقعي است كه انسان از تغيير حوادث آن ناتوان است؛ اما زمان دروني، زماني است كه ساخته و پرداخته ذهن آدمي است. اين پژوهش، مفهوم زمان در سروده هاي محمود درويش و قيصر امين پور را بررسي مي كند تا بهره مندي اين دو شاعر را از عنصر زمان، مشخص كند. اين مقاله در آغاز، به تعريف لغوي زمان و ديدگاه هاي مهمي كه درباره ي زمان، بيان شده است پرداخته است؛ سپس با ارائه تعريفي از زمان بيروني و زمان دروني، انديشه هاي اين دو شاعر را در باب عنصر زمان بررسي مي كند. اين پژوهش نشان مي دهد كه محمود درويش و قيصر امين پور براي رسيدن به جاودانگي و گريز از مرگ، به شيوه هايي مانند بازگشت به گذشته، اسطوره و عشق، پناه برده اند، كه اين امر بيانگر نگاه مشترك اين دو شاعر به عنصر زمان است.

Time is an abstract concept standing beside others such as the location and human. Time، in human experience، has two aspects of outer time and inner time. The outer time is indeed that real time which the human being is unable to change its circumstances، while the inner time is the creation of the man’s mind. The present research deals with the examination of the concept of time in the poems of Mahmoud Darwish and Gheisar Aminpour so as to specify the utilization of the time element by these two poets. This article، at first، has set to define the time lexically and the main opinions stated about time .Then، presenting a definition of outer time and inner time، it studies the thoughts of these two poets on the element of time. This research shows that Mahmoud Darwish and Gheisar Aminpour، for achieving eternity and escape from death، have had recourse to modes like return to past، myth and love، indicating the common view of these two poets on the element of time.