بازنمايي فضاي معماري ايران از مجراي تخيل فرانسوي، با تكيه بر نقد جغرافيايي

Representation of the Iranian architectural space through the French imagination, relying on the geocriticism

از آنجا كه زبان ادبي چارچوب هاي عادي را مختل مي كند، رابطه ميان تخيل و واقعيت مورد توجه قرار مي گيرد. غناي بازنمودهاي تخيلي نيز در پرتو بازنمايي ادبي عناصر اتفاق مي افتد. براي مثال نمايش ادبي مكاني، مكان ديگري در ذهن ايجاد مي كند و فعال سازي مجازهاي غير قابل مشاهده از اين مكان اتفاق مي افتد و مكان ملموس به فضايي تبديل مي شود كه بايد احساس و ادراك شود. آرايه هاي ادبي از جمله عناصري اند كه ويژگي ادبيت فضاي معماري و نيز رابطه ديالكتيك ميان فضاي واقعي و تخيلي را نمودار مي كنند. در اين مقاله، واژگان احساسات و همچنين تجربه «من» چند نويسنده فرانسوي كه از قرن هجدهم به بعد گزينش شده اند، در رويارويي با فضاهاي معماري ايران مطالعه شده است؛ زيرا از خلال ادراكهاي متفاوت سوژه ها، اين فضاها در جهان ادبي بسط مي يابند و مالك هويت جديدي مي شوند. همچنين ورود زمان به دنياي گفتمان موجب آميختگي آن با مكان و در نتيجه توليد معنا مي شود. تصريح ارتباط فضاي معماري با سوژه، مستلزم بررسي فضازمان معماري در آثار نويسندگان انتخابي است. بدين سان، نياز به تلاش در حفظ زيبايي هاي فضايي پيشين برجسته، و طرح بازسازي برخي فضاهاي معماري از وراي اين خوانش دريافت مي شود. اين مطالعه به سوي ساخت شبكه نماديني از فضاي معماري ايران سوق داده مي شود. كشف آن سوي اين فضاهاي معماري سمبليك، اسطوره شخصي اين نويسندگان را آشكار مي كند و به جهان اثر و فضاهاي معماري اي كه در آن جريان دارند، هويت تازه اي مي بخشد. چنين مطالعه اي تكيه بر نقد جغرافيايي و روش اسنادي (كتابخانه اي با پردازش توصيفي- تحليلي را لازم مي داند.

Since the literary language disrupts mimetic and common framework، the relationship between imagination and reality should be featured. The richness of imaginative representations is also in the light of the literary representation. The literary representation of a place creates another place in the mind and some non-visible virtual spaces are activated. Figures of speech show the literary characteristics of architecture، as well as dialectical relationship between real and imaginary architectural space. So the vocabulary of emotion and the experience of the "I" of several French authors which are selected from the eighteenth century onwards، faced with Iran's architectural spaces will be studied; because، through the different perceptions of subjects، these spaces expand in the literary world. Also، the entrance of time into the world of discourse، cause confusion with the place and the production of meaning.The specification of the relationship between the architecture and the subject، involves examining the space-time architecture in the works of the selected authors. Thus، the need to strive to preserve aesthetic beauty is highlighted، and the plan for the reconstruction of some architectural spaces is to be obtained beyond this reading. This study is aimed at building a symbolic network of Iranian architectural space. Explore of beyond the symbolic architectural spaces reveals the authors' personal myth، and it brings a new identity to the world of work and the architectural spaces in which it flows. Such a study requires a reliance on geocriticism and documentary method، with descriptive-analytic processing.