تاثير مولفه هاي كالبدي بر احساس امنيت در فضاهاي عمومي (محله آبكوه شهر مشهد)

در فرآيند رشد سريع شهري، برخي روستاها واقع در پيرامون شهر بدون تغيير در كالبدشان، در بافت شهري مستحيل مي گردند. عدم انطباق فرم و عملكرد در بافت چنين محلاتي منجر به شكل گيري فضاهاي عمومي ناموفق شده كه زمينه ساز احساس عدم امنيت مي باشد. اهيمت و ضرورت تحقيق بر اين پايه استوارست كه بهبود ويژگي هاي كالبدي فضاهاي عمومي در بافت هاي روستايي مستحيل در شهرها مي تواند منزلت اجتماعي را به واسطه ي افزايش احساس امنيت ارتقا دهد. هدف اصلي اين پژوهش، سنجش رابطه بين مولفه هاي كالبدي و احساس امنيت در فضاهاي عمومي بر مبناي جنسيت در محله آبكوه مشهد مي باشد. جامعه آماري مشتمل بر افراد ساكن و رهگذر از استخوابندي اصلي محله مي باشد و حجم نمونه برابر با 03 نفر در نظر گرفته شده است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي بوده و تحليل داده ها با تركيب روشهاي آزمون خي - دو پيرسون و اسپيرمن در چارچوب كمي انجام شده است. احساس امنيت به عنوان متغير وابسته و مولفه هاي كالبدي نظير نفوذپذيري، عقب نشيني در بافت و انحنا در مسير به عنوان متغيرهاي مستقل مدنظر قرار گرفته اند. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه احساس امنيت با بالاترين درجه همبستگي معكوس به ترتيب با متغيرهاي نزديكي تقاطع ها، عقب نشيني ها و جلوآمدگي در بافت و عرض كم محور رابطه معناداري دارد. لذا مي توان با اقدامات كالبدي، در بافت هاي فرسوده و ناكارآمد شهري، احساس امنيت را به مناطقي كه روزگاري بخش مهمي از هويت شهرها را تشكيل مي داده اند، باز گرداند.