تاثير مداخله در سطح جامعه بر پيشگيري از خودسوزي

The Efficacy of Community-Based Intervention in Prevention of Self-Immolation

مقدمه: خودكشي با آتش در كشورهاي غربي بسيار نادر است، حال آن كه در كشورهاي در حال توسعه نسبتاً شايع است. بر اساس آمار رسمي به طور متوسط 27 تا 36 درصد خودكشي هاي در ايران به علت خودسوزي بوده است. خودسوزي در ايران تا 37% از بيماران بستري شده در بخش هاي سوختگي را به خود اختصاص داده است. اين در حالي است كه80% از بيماران خودسوزي بستري شده به علت شدت بالاي سوختگي مي ميرند. تمام مطالعات توصيفي صورت گرفته در رابطه با بيماران خودسوزي در ايران برانجام مداخلات پيشگيري كننده در جهت كاهش خودسوزي تاكيد داشته اند. هدف از اين مطالعه توصيف تاثير گذاري اجراي يك برنامه درسطح جامعه با هدف پيشگيري از خودسوزي مي باشد. روش كار: در يك مطالعه نيمه تجربي جمعيت هاي دو شهر در غرب ايران، گيلان غرب (مورد مداخله) وسرپل ذهاب (شاهد) تحت مطالعه مداخله اي قرار گرفتند. روش جمع آوري داده ها بر اساس اطلاعات بيمارستاني از بيماران اقدام كننده به خودكشي ( به طور كلي) و بيماران اقدام كننده به خودسوزي (به طور اختصاصي) بود. زمان انجام از سال 1378 تا سال 1382 بود. يك سال اول به جمع آوري اطلاعات پايه و سه سال بعدي به انجام مداخله اختصاص داده شد. از هردو روش مداخله فعال و غير فعال استفاده گرديد. بيان سرگذشت قربانيان ركن اصلي را در اين مداخله تشكيل داده است. نتايج: در مقايسه با وضعيت پايه، ميزان متوسط اقدام به خودسوزي در عرض 3 سال مداخله در شهر گيلان غرب 57% كاهش يافت(P<0.05) همچنين اقدام به خودكشي در شهر گيلان غرب 19% كاهش يافت در حالي كه در شهر شاهد 24% افزايش يافت (p<0.001) بحث: يك برنامه پيشگيري در سطح جامعه با هدف پيشگيري از خودسوزي مي تواند موثر واقع گردد. آگاهي از آمار قربانيان خودسوزي و بيان سرگذشت قربانيان انگيزه كافي را جهت تلاش براي پيشگيري از اين بلاي خود مخرب انساني فراهم مي آورد.

Introduction: Suicide by burning oneself is rare in developed countries, but more frequent in developing countries. Based on Iranian official data, 27% to 36% of patients may who committed suicide were via deliberate self-burning. Self-immolation caused up to 37% of all admissions to in Iran burn centers. Approximately 80 % of hospitalized self-immolation patients die. All descriptive selfimmolation studies in Iran emphasize the need for implementing prevention programs. The Objective of this study was describing the effectiveness of a community based program targeting prevention of self-immolation. Methods and Material: In a Quasi experimental project, the populations of two Iranian cities; Gilangharb (Intervention) and Sarpolzahab (Reference); were participants in this intervention study. Hospital data collection on self-immolation patients and suicide attempts (all mechanisms) was made from March 21 1999 to March 20 2003. The first 12 months of the study provided baseline data, while the last 3 years comprised of a community based intervention, using a mix of passive and active interventions. Videos showing victim stories were an important component in the prevention program. Results: Compared to baseline, the mean self-immolation attempts rate decreased by 57 % after the implementation of the intervention in Gilangharb (P<0.05). Moreover, in Gilangharb a 19 % decrease of suicide attempts (all mechanisms) was observed while the corresponding reference city rate increased by 24% (n.s.). While the suicide attempt rates were similar in the two populations during baseline, the mean rates observed during the intervention period differed significantly (p<0.001). Conclusions: A community prevention program targeting self-immolation can be effective. Local data and the showing of videos depicting victim stories from self-immolation attempts provided a stimulus for community action.