مطالعه تطبيقي عملكرد معنايي وند ـگر در زبان فارسي و وزن فَعّال در زبان عربي

A Contrastive Study of semantic function of the –gar affix in Persian language and the Faʕʕaal rhythm in Arabic language

اساس واژه‌سازي اشتقاقي در زبان‌هاي داراي دو ساختار صرفي لايه‌اي و قالبي به ترتيب وندها و وزن‌ها هستند. همچنين مدل اسكلت ـ بدنه معنايي انگاره‌اي تقريباً نو در دانش ساختواژه است كه پژوهش‌هاي صورت گرفته در چارچوب آن تنها به تحليل عملكرد معنايي وندها در زبان‌هايي با ساختار صرفي لايه‌اي و خطي پرداخته است. پژوهش حاضر با مد نظر قرار دادن وزن اشتقاقي فَعَّال در زبان عربي با روش توصيفي - تحليلي به ارزيابي اين مدل در زباني با ساختار قالبي مي‌پردازد و عمكرد معنايي اين وزن را در مقايسه با عملكرد معنايي وند «ـگر» در زبان فارسي كه زباني با ساختار خطي است، مورد بررسي قرار مي‌دهد. در پي اين جستار سازگاري نظام معنايي اسكلت ـ بدنه با زبان عربي تأييد، و بر شباهت بالاي دو وند و وزن يادشده تأكيد مي‌شود. در نهايت سطوح معنايي واژه‌هاي متشكل از دو سازه اشتقاقي فوق متمايز و مشخص مي‌شوند.

The bases of derivational word formation in languages with two tier and templatic morphological structure are affixes and rhythms. beside semantic skeleton – body model is a nearly new theory in morphology that the studies within it, just have been about the semantic function of the affixes in languages with tier morphological structure. So in this study with a descriptive manner we survey this model in a language with templatic morphological structure focusing on the Faʕʕaal derivational rhythm in Arabic language and we study the semantic function of this rhythm against the semantic function of the –gar affix in Persian language as a language with the tier structure. This study demonstrates that skeleton – body model can Analyze derived words in Arabic language and underlines the approximation of two mentioned derivational affix and rhythm. Finally the semantic levels of words that include two mentioned constructions will be characterized.