زندگي پس از مرگ و تناسخ در متون مقدس هندو

Reincarnation and Afterlife in Hindu Scriptures

تناسخ به معني تولد مجدد، باز پيدايي يا حيات متوالي در قالب انسان، حيوان، گياهان يا اشياء، عقيده اي بنيادين در برخي اديان آسيايي است كه مي تواند ريشه در اديان ابتدايي داشته باشد. در اديان هندي نيز، اين مفهوم اهميت بالايي دارد و در ارتباط مستقيم با مفاهيم كرمه و سمساره است؛ روند بازپيدايي بي انتهاست، مگر اينكه فرد از طريق درك حقيقت به رهايي يا موكشه دست يابد. تحول انديشه هاي مربوط به زندگي پس از مرگ و تناسخ در دين هندويي را مي توان در متون ديني اصلي يعني وداها، براهمنه ها، اوپنيشدها و بهگود گيتا، كه بخشي از حماسه بزرگ مهابهاراته است، مشاهده كرد. پژوهشگران خاستگاه هاي متفاوتي را براي انديشۀ تناسخ و زندگي پس از مرگ در دين هندويي مطرح كرده اند و گاهي آن را مربوط به خارج از سرزمين هند مي دانند. اما در نهايت مي توان گفت كه اين انديشه ريشه در باورهاي بومي اين سرزمين دارد.

Reincarnation, which means rebirth of the soul or self in a series of physical or preternatural embodiments such as human being, animal,plant or divine, angelic and demonic embodiments, is a fundamental doctrine in some Asian religions. Though it has been stated that this idea could be originated in primitive religions, in Indian religions it is an essential doctrine directly connected with two basic beliefs namely karma and samsāra. For Hindus the process of rebirth is endless, but it can be ceased by true liberation or mokśa. The development of the concept of reincarnation is traceable through the Hindu Scriptures suchas Vedas, Brāhmanas, Upanisads and bhagavadgītā, which is a part of the great Indian epic Mhābhārata. Scholars put forward different theories about the origin of the Hindu doctrine of reincarnation, so much so that they recognized it as a non-Indian idea; how ever eventually they reached to a consensus: the belief stems from Indianindigenous cults.